การเดินทางที่ไม่ธรรมดาของผม

วันนี้ขอยืมหัวเรื่องคอลัมน์ของอาทิตย์หนุ่มเซอ (คนที่ผมรู้สึกชื่นชอบในวิธีคิด และแผนการในอนาคตของเค้าจริงๆ หลังจากการพบปะและพูดคุยในงาน meet the bloggers ที่ผ่านมา) สักกะหน่อย

ชีวิตการเดินทางประจำวันของผมก็คงเหมือนใครหลายคนที่ต้องพึ่งพาระบบขนส่งมวลชนเป็นหลัก ผมคุ้นเคยรถเมล์ ตั้งแต่ราวอายุสิบสี่สิบห้า ก่อนหน้านั้นก็แค่รู้จักบ้าง ใช้บริการบางครั้ง (ส่วนใหญ่นั่งรถโรงเรียน ตั้งแต่ประถมจนกระทั่งมัธยมต้น)

เมื่อขึ้นมัธยมปลาย ผมก็ตกลงปลงใจใช้ชีวิตคู่กับระบบขนส่งมวลชนที่จะช่วยพาร่าง (อันบอบบาง) ของผมไปไหนต่อไหนในมหานครแห่งนี้ และทำให้ผมพบพานเรื่องราวต่างๆมากมาย ตั้งแต่นักเรียน นักเลงตีกัน (เล่าไปแล้วเมื่อสองสามตอนก่อน) คนโรคจิตลวนลามสาวๆ กระเป๋ารถเมล์และโชเฟอร์สุดโหด ตีนผี นั่งรถหลงไปมา ลงเลยป้าย ลงไม่ถึงป้าย ลงรถผิด ต้องเดินวนแถวจักรวรรดิร่วมสองชั่วโมง ปากหนักไม่ยอมถามใคร ทั้งๆที่ถ้าเลี้ยวขวาแยกเดียว ผมจะพบโรงเรียนสวนกุหลาบ และพบป้ายรถเมล์ที่จะนำผมกลับสู่นิวาสถานของผมได้อย่างที่คุ้นเคยเป็นประจำ

ชีวิตผมได้เริ่มห่างหาย จนกระทั่งถึงเลิกรากับระบบขนส่งมวลชนไปเลย เมื่อพ้นก้าวพ้นรั้วเหลืองแดงได้ ประมาณปีกว่าๆ ด้วยภาระหน้าที่ที่เพิ่มมากขึ้น ประกอบกับการเดินทางในชีวิตประจำวันที่เริ่มไม่คงที่ ต้องไปโน่นทีนี่ที เอาแน่เอานอนไม่ได้ รวมทั้งเวลากลับบ้าน และเวลาออกจากบ้านด้วย ผมเลยมีความจำเป็นต้องมียานพาหนะส่วนตัว ซึ่งทำให้ชีวิตการเดินทางของผมเปลี่ยนไป

ผมเริ่มลืมเลือนเส้นทางเดินรถของรถเมล์ เริ่มเหินห่างจากการห้อยโหน นั่งมองข้างทาง นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย (ซึ่งไอเดียหลายๆเรื่องของผมไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนหรือไม่ นอกจากห้องส้วมและเตียงนอน ก็คลอดบนรถเมล์นี่แหล่ะครับ) รวมทั้งนั่งอ่านหนังสือ (กิจกรรมหลักของผมในระหว่างเดินทางบนรถเมล์เลยนะครับ)

และเริ่มคุ้นชินกับการใช้สมอง สมาธิ (และเท้าและมือทั้งสองข้าง) การเร่งรีบ รวมทั้งการขับรถบนถนนในมหานครแห่งนี้ในชั่วโมงที่เร่งด่วน ซึ่งเหมือนนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เล่นเกมส์รถแข่งอย่างไรอย่างนั้น ปาดซ้าย ป่ายขวา ช่วงชิงจังหวะ มุดรูนั้น ออกรูนี้ พร้อมกับแบกรับความเสี่ยงอันเกิดจากอุบัติเหตุที่จะเกิดขึ้นกับยานพาหนะส่วนตัว

สายตาเริ่มมองสองข้างทางน้อยลง และจับจ้องอยู่แต่ถนนสีเทามากขึ้น สมองที่เคยคิดอะไรได้เรื่อยเปื่อย ก็ต้องมานั่งคำนวณ กะเกณฑ์ระยะรถ และเดาใจไอ้รถคันข้างๆว่ามันจะทะลึ่งออกจากเลน มาเบียดรถเราเมื่อไหร่ เพราะหลายคันไม่ยอมขอไฟเลี้ยวยามเมื่อเอารถออกจากโชว์รูมมาด้วย

แม้จะมีความสะดวกสบายมากขึ้น ย่นระยะเวลาการเดินทางจากบ้านสู่ที่ทำงานของผมได้มากขึ้น แต่มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมสูญเสียไปเพราะการขับรถ (ไม่นับค่าทางด่วนและค่าน้ำมันที่พุ่งเอาๆ จนผมแทบจะเอาเงินเดือนข้าราชการระดับต้นของผมทั้งหมดมาแบกรับค่าใช้จ่ายสองอย่างนี้แล้วล่ะครับ)

หลายปีผ่านไปกับการเดินทางด้วยรถส่วนตัว ความทรงจำและความรู้สึกของผมต่อการเดินทางด้วยระบบขนส่งมวลชนเริ่มเลือนลางห่างหายไปทุกทีๆ…

กระทั่งช่วงสามสี่วันนี้แหล่ะครับ

ในความโชคร้ายยังมีความโชคดี

โชคร้ายที่แม่ผมบังเอิญเพลินไปกับจังหวะรถไหลไปหน่อย เอากันชนไปจูบท้ายรถคันข้างหน้า ก่อให้เกิดบาดแผลเล็กน้อย ซึ่งส่งผลให้ยานพาหนะของแม่ต้องย้ายที่อยู่ไปสถิต ณ อู่ซ่อมรถชั่วคราว ผมในฐานะลูกที่ดีจะปล่อยให้แม่ห้อยโหนรถเมล์ด้วยวัยกว่าห้าสิบก็ใช่ที่ จะให้ไปใช้ของน้องก็เกรงใจมัน เพราะนอกจากการทำงาน และการเรียนตอนเย็นของมันแล้ว มันยังต้องไปเผ้าตอกบัตรเข้างาน แถวพระประแดง อันเป็นที่อยู่ของแม่ทูนหัวของมันอีก

ผมกับยานพาหนะของผมจึงต้องเหินห่างกันไปชั่วคราว โดยให้แม่ยืมไปใช้งานก่อนสักสามสี่วัน เมื่อรู้ข่าวผมก็พยายามศึกษาหาเส้นทางที่จะพาผมไปสู่ที่ทำงานได้ทันเวลา และไม่ลำบากมากนัก ซึ่งก่อนหน้านั้นผมเคยใช้บริการขนส่งมวลชนเดินทางจากบ้านไปที่ทำงานดูแล้ว ด้วยการนั่งรถเมล์ปรับอากาศสาย 140 จากหน้าปากซอยบ้าน ข้ามทางด่วน ไปลงอนุสาวรีย์ชัยฯ และต่อรถไฟฟ้าไปอีกสามสี่สถานี ลงปากซอยอารีย์ และนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างเข้าที่ทำงาน ปรากฏว่าเหนื่อยและไม่เวิร์คเท่าไหร่ ค่าใช้จ่ายก็ใช่จะประหยัดจนอยู่ในระดับที่น่าพอใจ
คราวนี้ผมเลยต้องเปลี่ยนแผน ด้วยการใช้บริการรถไฟฟ้าบีทีเอส ยังไงล่ะครับ เพราะมันหยุดที่สะพานตากสินโดยยังไม่ข้ามมาฝั่งธนฯของผม

ผมต้องนั่งรถเมล์จากหน้าบ้าน ไปข้ามเรือ ณ ท่าเรือใต้สะพานสาทร (หรือสะพานตากสินนั่นแหล่ะ) และเดินไปอีกนิดเพื่อขึ้นรถไฟฟ้าที่สถานีสะพานตากสิน มุ่งหน้าสู่สถานีอารีย์ และนั่งมอเตอร์ไซค์เข้าไปเป็นต่อสุดท้าย

แต่เช้าวันจันทร์ที่ผ่านมาผมยังไม่ได้ดำเนินการตามแผน เนื่องจากต้องออกนอกเส้นทางไปซื้ออุปกรณ์สำหรับการตีปิงปองของผมก่อน บริเวณ บางไผ่โน่น

แต่สำหรับขากลับผมได้ใช้เส้นทางที่อยู่ในหัวของผมจริงๆ

เป็นการเดินทางที่ทำให้ผมรู้สึกดีทีเดียวในรอบหลายๆปีที่ผ่านมา

หลังจากการซ้อมตบลูกเซลลูลอยด์อันหนักหน่วง กว่าสามชั่วโมง ผมก็เดินทางออกจากสำนักงานฯ ด้วยยานพาหนะที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิด “สองเท้า” นี่แหล่ะครับ เป็นระยะทางกว่าหนึ่งกิโล ใช้เวลาสักสิบห้านาทีได้ เดินคุยเพลินๆกับเพื่อนร่างยักษ์ที่ทำงาน ผ่านบาร์เกย์หน้าปากซอยอารีย์ ก็เกรงเหมือนกันว่าพวกผู้ชายนะยะ จะมองว่าผมกับมันเป็นคู่เกย์กันหรือเปล่า แต่รอดตัวไปครับ ผมไม่ใช่สเปคเกย์หรอกนะ
ถึงปากซอยอารีย์ฝั่งถนนพหลโยธิน ก็แยกย้ายกับมัน เพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้า มุ่งหน้าสู่สถานีปลายทางสะพานตากสิน

ด้วยแอร์ที่เย็น ประกอบกับนั่งคิดอะไรเพลินๆ ทำให้ผมลืมฟังเสียงตามอากาศที่พร่ำบอกสถานีต่อไป และลืมลงป้ายสยาม เพื่อเปลี่ยนเส้นทางไปยังสะพานตากสิน เลยเสียเวลาต้องนั่งรถย้อนกลับไปที่สถานีสยามใหม่ ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาครับ ไม่ผิดก็ไม่ใช่ผมล่ะ

พอถึงสถานีปลายทางสะพานตากสิน ก็ลงเพื่อเดินไปนั่งเรือข้ามฟาก ณ ท่าเรือสาทรใต้สะพาน

พอเรือจอดเทียบท่า ณ ฝั่งธนฯแล้ว ก็ได้เวลาสองขาเดินออกสู่ถนนใหญ่ เพื่อต่อรถเมล์ วันนี้ผมนั่งสายตองหนึ่งครับ (111) มุ่งหน้าสู่ตลาดพลู (หลังจากเมื่ออาทิตย์ก่อนลองนั่งมินิบัสสาย 6 แล้ว ปรากฏว่าเสี่ยงตายเกินไปครับ ก็พี่แกเล่นขับแข่งกันซะจน ผมได้กลิ่นยางไหม้ฉุนจมูกกึก) ผมต้องลงเพื่อต่อรถเมล์อีกต่อ บริเวณป้ายรถเมล์ดาวคะนอง (ป้ายรถเมล์ประจำตัวนายนิติรัฐเช่นกัน)

รถเมล์ต่อสุดท้ายพาผมมาสู่บริเวณหน้าวัดบางปะกอก ซึ่งฝั่งตรงข้ามคือซอยบ้านผมแล้วล่ะครับ หลังจากปีนสะพานลอย แล้ว สุดท้ายของผมจริงๆคือ นั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างเพื่อเดินทางสู่หน้าบ้านของผม

การเดินทางในวันนี้นำพาเอาความทรงจำและความรู้สึกของผมฟื้นคืนกลับมาได้โขอยู่

ผมได้สังเกตเห็นวิถีชีวิตของใครหลายคน ที่ใช้ชีวิตอันแสนเร่งรีบในมหานครแห่งนี้ หลายคนมีหน้าตาเคร่งเครียด สีหน้าแววตาไม่เป็นมิตรเอาซะเลย สงสัยจะงานหนัก เด็กนักเรียนหลายคนคุยกันจ่อกแจ่ก เหมือนพวกผมสมัยเรียนเลย ที่เกือบโดนกระเป๋ารถเมล์ไล่ลงจากรถเพราะส่งเสียงดังโวยวาย แถมไปอำว่าคนนั่งข้างๆตด ด้วยการทำท่าอุดจมูก พร้อมกับตะโกนโวยวาย ทำเสียงทำท่าจะสำรอกซะงั้น จนเค้าทนไม่ไหว ต้องรีบลงจากรถโดยแบกความอายซะหลังอาน (เวรกรรมจริงๆพวกกู)

ผมเห็นสองข้างทางที่เต็มไปด้วยชีวิต (บางช่วงก็มีชีวาด้วย) ทั้งๆที่ตอนขับรถแม้จะผ่านถนนเส้นเดียวกัน ผมไม่มีโอกาสได้เห็น

ผมเดินผ่านร้านอาหารมากมายบริเวณเจริญนครที่ยั่วกิเลสและน้ำลายผมยิ่งนัก ต้องพยายามข่มใจ เนื่องด้วยกำลังอยู่ในช่วงฟิตซ้อมแข่งกีฬาที่ควรจะต้องควบคุมน้ำหนัก (นี่ขนาดคุมแล้วนะเนี่ย)

ผมได้สัมผัสสายลมเย็นๆ ระหว่างเรือข้ามฟากแล่นด้วยความเอื่อยเฉื่อยพาผมกลับฝั่งธนฯ พร้อมกับนั่งมองตึกรามอันสวยงาม เมื่อยามต้องแสงไฟของบริเวณโรงแรมชื่อดังทั้งหลายริมฝั่งเจ้าพระยา

เมื่อถึงบ้านแม่แปลกใจที่ผมเดินผิวปากอมยิ้มเข้าบ้าน เพราะแม่กะว่าผมจะต้องโทรมเป็นลูกหมาคลานเข้าบ้านมาแน่ๆ (จริงๆแล้วผมกลับเป็นห่วงแม่มากกว่า เพราะอาจจะไม่คุ้นชินกับรถของผมซึ่งเป็นระบบเกียร์กระปุกต่างจากของแม่ที่เป็นเกียร์อัตโนมัติ) ผมเล่าให้แม่ฟังถึงชีวิตการเดินทางของผมในเย็นที่ผ่านมา แม่ก็พลอยสนุกกับผมไปด้วย พร้อมกับรำพึงว่า แม่ยังไม่เคยนั่งเลยไอ้รถไฟฟ้ง ไฟฟ้าเนี่ย สงสัยวันหลังผมต้องพาแม่ทัวร์รถไฟฟ้าหน่อยแล้ว จะขึ้นฟ้ามุดดินให้งงเลย

ผมยังเหลืออีกประมาณสามวัน หกเที่ยว สำหรับการเดินทางอันไม่ธรรมดาของผมครับ

ผมเชื่อว่าในทุกวัน ในทุกเที่ยวของการเดินทางของผม คงจะมีอะไรหลากหลายให้ผมเก็บเกี่ยวไม่มากก็น้อย

และผมเชื่อว่าเมื่อวันหนึ่ง วันที่ราคาน้ำมันที่รถผมใช้เป็นอาหารหลัก ทะยานสู่เลขสามนำหน้า ผมจะจอดมันไว้บ้าน และกลับมาสู่การเดินทางที่ไม่ธรรมดาอย่างที่ผมได้สัมผัสในสามสี่วันนี้ครับ