เรื่องเก่าๆในวันก่อนๆ ตอนที่ 3

"ช่างกลตีกันกับวันอัศจรรย์ของผม"

ยังคงวนเวียนอยู่ในกล่องแห่งความทรงจำกันอีกสักวันครับ อีกสักเรื่องก่อนจะเปลี่ยนแนวกันเอียน

เรื่องราวในความทรงจำในวันนี้ของผม ออกจะแตกต่างไปจากสองตอนก่อนที่วนเวียนแต่ในรั้วแดงขาวชานเมืองของผม เพราะวันนี้มันจะออกไปนอกรั้วโรงเรียน

บนถนนหนทาง ในเส้นทางที่ผมใช้ในเดินทางมาโรงเรียนเป็นประจำ

ต้องแจ้งให้ทราบถึงพิกัดของนิวาสถานของผมก่อน

บ้านผมตั้งอยู่ ณ ฝั่งธนฯ บริเวณที่เรียกว่า แขวงบางปะกอก เขตราษฎร์บูรณะ หลายคนคงทำหน้างง ไม่รู้ว่า ไอ้แขวงและเขตที่ว่านี้อยู่ตรงส่วนไหนของกรุงเทพกันแน่

ต้องบอกพิกัดใกล้เคียง…

หากท่านมาทางวงเวียนใหญ่มุ่งหน้าพระประแดง บ้านผมจะอยู่ห่างจากวงเวียนใหญ่สิบกิโลพอดิบพอดี และห่างจากพระประแดง (จำกัดเพียงสามแยกพระประแดง) ประมาณห้ากิโล (บ้านนิติรัฐอยู่ระหว่างบ้านผมกับวงเวียนใหญ่นั่นแหล่ะครับ แต่ค่อนมาทางด้านผมหน่อย บริเวณที่เรียกว่า “ดาวคะนอง” หรือ “สตาร์ ครึกครื้น” นั่นแหล่ะครับ)

แหน่ะ ยังงงกันอีก

เอางี้ครับ สะพานพระรามเก้า สะพานแขวนนั่นแหล่ะครับ แถวนั้นครับ

ไม่รู้จักอีก…

รู้จักธนาคารกสิกรไทยสาขาใหญ่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาหรือเปล่าครับ เถือกๆนั้นครับ จนปัญญาจะอธิบายแล้วครับ

การเดินทางจากบ้านสู่รั้วแดงขาว อีสานฝั่งธนของผม ใช้บริการรถเมล์สายไหนก็ได้ที่ผ่านหน้าบ้านและมีเลขเพียงสองหลัก เพราะรถบรรดาเลขสามหลักทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็น 140 หรือ 141 มันจะเลี้ยวไปทางธนบุรีปากท่อ ออกเส้นวงแหวนด้านใต้ ที่จะไปสมุทรสาคร และวนเวียนไปออกบางแคนั่นแหล่ะครับ แต่ผมไม่ไปทางนั้น

รถเมล์สองหลักจะพาผมไปอีกประมาณ ไม่ถึงสองกิโลก็จะถึงบริเวณที่เรียกว่า “บางปะแก้ว” ตรงบริเวณเลยสามแยกธนบุรีปากท่อไปหน่อย เพื่อต่อรถอีกต่อ คราวนี้เน้นสามหลักครับ 101 หรือ 147 เพื่อที่จะพาร่างของผม ผ่านแยกมไหสวรรย์ ผ่านเดอะมอลล์ท่าพระ ถึงแยกท่าพระแล้วเลี้ยวซ้ายมุ่งหน้าเพชรเกษม จากนั้นก็ลง จริงๆผมสามารถนั่งยาวไปจนถึงตลาดบางแค หรือวัดม่วงยังได้ แต่ผมเลือกที่จะลงตรงป้ายแรกๆเนื่องจากต้องต่อรถเมลสาย 91 เพื่อที่จะนั่งเป็นต่อสุดท้ายถึงหน้าโรงเรียน เพื่อการันตีที่นั่ง เพราะที่ผ่านมาก็ยืนจนเมื่อยตุ้มแล้ว (แต่ต้องบอกก่อนครับว่า สมัยนั้นน้อยครั้งมากที่ผมจะนั่งรถเมล์มาโรงเรียน เพราะตลอด 3 ปีผมยืนตลอด…มัธยมต้นผมนั่งรถโรงเรียนน่ะครับ ไม่กล้ามาเอง หลงแน่ๆ กว่าจะเรียนรู้ทางก็โน่นหลายปีดีดัก)

เมื่อ 91 วิ่งมาราธอนจนถึงบริเวณหน้าหมู่บ้านเศรษฐกิจ ก็จะเลี้ยวขวาเข้าซอยหมู่บ้าน คิดว่าใกล้แล้วสิครับ

คุณคิดผิดครับ

มันต้องไปต่อผ่านวงเวียนย่อมๆอีกสามวงเวียน กว่าจะถึงโรงเรียนแสนรักของผม ระยะทางพอที่จะให้ผมงีบเอาแรงได้อีกงีบใหญ่ๆทีเดียว
พอนึกเส้นทางเดินทางของผมออกแล้วนะครับ เอาล่ะครับ ท่านเชื่อกันไหมครับว่าเส้นทางที่ผมอรรถาธิบายมาดังกล่าวนั้น ผ่านดงอาชีวะและพาณิชย์ผู้ช่ำชองในการฟาดฟันกันมากกว่าการก่อสร้างบ้านเรือนให้ผู้ประสบภัยสึนามิและประดิษฐ์หุ่นยิงลูกบอลแข่งขันชิงแชมป์โลก สมรภูมิแล้วสมรภูมิเล่า

จุดพื้นที่สีแดงมีอยู่สามจุดใหญ่ๆ คือ บริเวณ สามแยกธนบุรีปากท่อ ป้ายบางปะแก้ว ป้ายแรกแห่งการต่อรถของผมนั่นแหล่ะครับ จุดนี้ถือเป็นสมรภูมิหลักเนื่องจากบรรดาพี่ๆอาชีวะทั้งหลาย จากฟากสมุทรสาคร นครปฐม และย่านฝั่งธนจะมารวมตัวกันต่อรถกันที่นี่

จุดที่สองคือบริเวณ ป้ายที่สองที่ผมลงต่อรถเมื่อมันเลี้ยวซ้ายจากแยกท่าพระมาไม่ไกล เนื่องจากฝั่งตรงข้ามป้ายรถเมล์ที่ผมลงนั้นเป็นที่ตั้งของ “พาณิชย์กรุงเทพ” พาณิชย์แห่งเดียวในประเทศไทยที่อยู่ในทำเนียบนักเรียนนักเลง สถานศึกษาที่มีโปรโมชั่นยกเว้นค่าเทอม แถมฟรีอุปกรณ์การศึกษา ชุดนักศึกษาและทุนการศึกษาฟรีเมื่อท่านสมัครเป็นนักเรียนจำนวน 100 ท่านแรก (สาบานได้มันขึ้นป้ายอย่างนั้นจริงๆ) และมีเสียงลือเสียงเล่าอ้างว่า โรงเรียนนี้สนับสนุนกิจกรรมนอกหลักสูตรให้แก่บรรดาหัวโจกประจำโรงเรียนด้วยการ สะสมอาวุธ และที่พักหลบซ่อนให้กับหน่วยกล้าตายของตนด้วย…เอากะเค้าสิ

จุดที่สาม บริเวณเดอะมอลล์บางแค ซึ่งตรงนั้น เป็นเส้นเชื่อมวงแหวนด้านใต้กับเส้นกาญจนาภิเษก บรรดาเทคโนฯทั้งหลายมักจะรวมตัวกันยามเลิกเรียน ณ เดอะมอลล์บางแค ผมจำได้ว่าสมัยผมเรียนที่นี่ใหม่ๆเดอะมอลล์บางแคมันยังไม่ได้สร้าง ครั้นตอนที่มันแค่ขึ้นโครงสร้าง ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ก็ปรากฏว่ามีบรรดาพี่ๆอาชีวะ และเทคโน (และน่าจะรวมถึงพี่ๆพาณิชย์กรุงเทพ หรือ พ.ก.ท.ด้วยนั่นแหล่ะ) ชี้เป้าจับจอง แบ่งเค้กพื้นที่รับผิดชอบกันเรียบร้อยแล้ว แถมมันยังมีการตีเชื่อมสัมพันธ์เรียกน้ำย่อยกันตั้งแต่ห้างยังไม่เปิดทำการด้วยซ้ำ

เสี่ยงตายดีมั๊ยครับ การเดินทางของผม นี่น่าจะทำให้ผมมีประสาทสัมผัสที่ว่องไว พอกับสายตา และความเร็วของการออกสเต็ปขา

เช้าวันหนึ่ง ตอนนั้นผมน่าจะอยู่มัธยมปลาย ปีใดปีหนึ่งระหว่าง ม.4 กับ ม.5 นี่แหล่ะครับ ขณะที่ผมยืนรอรถเมล์อยู่บริเวณป้ายบางปะแก้วกับเพื่อนซี้ของผมที่บ้านอยู่ซอยเดียวกัน เหตุการณ์ก็ดำเนินไปตามปกติ โดยปรากฏกลุ่มนักเรียนช่างกล และอาชีวะที่มีเสื้อชอป สีสันแตกต่างกันออกไปอยู่เป็นหย่อมๆ

เมฆหมอกเริ่มปกคลุมเมื่อปรากฏกลุ่มก้อนของสีเสื้อชอปสีเดียวกันที่มีจำนวนมากขึ้นๆ ผมสองคนยืนสังเกตการณ์ปรากฏการณ์นั้นอย่างใกล้ชิด พร้อมกับเริ่มรับรู้สัญญาณอันตราย

ไม่ทราบว่าเป็นไร ในหมู่กองทัพเสื้อชอปที่มาเป็นฝูงนั้น จะต้องมีไอ้ตัวนำอยู่ตัวคอยออกสเต็ปยั่วประสาทเบื้องล่างเสมอ และมักเป็นพวกตัวเล็กหัวตั้งเจาะหู หน้าตากวนซ่งตีง คอยสร้างความบันเทิง ความฮึกเหิมให้หมู่มวลสมาชิก และมักจะเป็นไอ้นี่แหล่ะที่คอย “เปิดหัว” ยามประเคนหมัด เท้า เข่า ศอก สะปาต้า เข็มขัดพร้อมหัว ปืนไทยประดิษฐ์ ระเบิดขวดและระเบิดปิงปอง ใส่กัน ก่อนที่มันจะวิ่งจุกตูดไปนั่งดูเพื่อนๆมันเข้าทำสกรัมกันอย่างสบายใจเฉิบ

ขณะที่ไอ้ตัวซ่ากำลังออกสเต็ปยั่วยวนบาทาอยู่ป้ายรถเมล์นั้น พลันก็มีมินิบัส หรือมฤตยูเขียวคันหนึ่งเลียบมาจอดเทียบท่า พร้อมกับเสียง “บึ้ม” ดังสนั่น ห่างจากจุดที่ผมยืนอยู่ไม่เกินห้าเมตร

เกียร์หมาสิครับ…วิ่งไปพลางก็นึกถึงหลวงพ่อโกย วัดหน้าตั้งไป

ผมกับเพื่อนวิ่งเอาชีวิตรอด แม่ค้าแถวนั้นผู้มากประสบการณ์กับเหตุการณ์ระทึกขวัญเหล่านี้ ต่างพร้อมใจกับ เอาร่มคันเขื่องที่ไว้ติดรถเข็นกันแดด โน้มมันลงมาเป็นโล่เกราะกำบัง อย่างรวดเร็วประหนึ่งเป็นประสาทอัตโนมัติ และผมสองคนก็อาศัยใบ (บุญ) ร่มสีสันสดสวยเหล่านั้นเป็นหลุมหลบภัยเช่นกัน

เหตุการณ์ดำเนินไป ด้วยความอลหม่านอยู่ราวห้านาที ก่อนที่จะจางควันไป คาดว่าน่าจะเป็นระเบิดปิงปอง ที่ใช้เป็นอาวุธทำการดังกล่าว

เช้าวันนั้นดูเหมือนจะเป็นวันซวยซ้ำซ้อน และเป็นวันบริหารประสาทสัมผัสและหัวจิตหัวใจของผมเหลือเกิน

เพราะพี่ๆอาชีวะกลุ่มเดิมยังคงรวมตัวกันอยู่ เปรียบเสมือนจอกแหนที่พอมีวัตถุร่วงหล่นลงไป มันก็จะแตกกระจาย ก่อนที่จะหุบรวมกันใหม่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในเวลาอีกไม่นาน

พวกนี้ก็เหมือนกัน หลังจากเหตุการณ์ระเบิดปิงปองผ่านไปแล้ว มันก็กลับมารวมตัวกันใหม่ พร้อมกับลีลาท่าทางยวนยีนเช่นเคย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ถ้าวันนั้นเป็นฝันร้ายของผม มันก็คงเป็นฝันร้ายของพวกมันเหมือนกันครับ

เพราะไอ้ที่มันเจอก่อนหน้านั้น แค่น้ำจิ้ม

หลังจากที่มันตายใจกันไม่นาน คราวนี้มาเป็นฝูงเลยครับ แล้วครบมือครับ นำด้วยเข็มขัดพร้อมหัวเหล็ก ดาหน้ากันลงจากรถเมล์บริเวณท้ายป้าย ลงมากระหน่ำฟาดฟัน ไอ้จอกแหนกลุ่มนั้นให้แตกกระเจิงไปคนละทิศคนละทางอีกครั้ง ที่สำคัญปฏิบัติการกระทุ้งจอกแหนของช่างกลกลุ่มใหม่นั้นกินเวลาเพียงน้อยนิด เพราะพวกมันสามารถลงมาตีชาวบ้านเค้าได้ ณ รถเทียบท่าตอนท้ายป้าย และสามารถเดินปลิวลมกลับไปขึ้นรถคันเดิมอีกครั้งเมื่อรถเดินทางไปถึงต้นป้ายได้พอดิบพอดี…หรือญาติมันเป็นคนขับวะ ขับรอกันซะงั้น

จอกแหนก็ยังคงเป็นจอกแหน แม้จะผ่านมรสุมถึงสองครั้งซ้อนๆกันในเวลาห่างกันไม่ถึงสิบนาที มันก็ยังหุบมารวมกันได้เช่นเดิม

สนุกสนานกว่าเก่าด้วยซ้ำ

พ่อเจ้าประคุณ
…………………………………………………………………..

เรื่องราวของผมกับพวกพี่ๆช่างกลยังไม่หมดครับ

เย็นวันหนึ่งขณะที่ผมนั่งรถเมล์สาย 101 จากบางแค เพื่อมาต่อรถตรงป้ายบางปะแก้ว ตามปกติวิสัยของกระด้างชน คนตีกบาลนั้น มักจะต้องมารวมตัวกันบริเวณเบาะยาวท้ายรถ เพราะชายชาตินักเลงไม่เคยหันหลังให้ใคร (อย่างนี้ต้องให้มันไป “ก้มเก็บสบู่ในเรือนจำบางขวาง” ซะหน่อยแล้น) แต่คราวนี้มาแปลก ผมสังเกตเห็นกลุ่มนักเรียนพาณิชย์ (ก็ไอ้โรงเรียนที่มีโปรโมชั่นเรียนฟรีแถมตังค์นั่นแหล่ะครับ)กลุ่มใหญ่เดินขึ้นรถเมล์มา ด้วยสภาพเมามาย และรวมตัวกันอยู่บริเวณกึ่งกลางของรถ ใกล้กับประตูคู่ปิดเปิดอัตโนมัติของรถเมล์ครีมแดง พร้อมกับพูดจากันสนั่นเหมือนกับมันอยู่บ้านพ่อ (ง) บ้าน แม่(ง) ของมันเอง

กลิ่นละมุดคละคลุ้ง พร้อมถ้อยคำผรุสวาท หยาบโลน ประเคนใส่หูผู้โดยสารที่ร่วมทางอย่างไม่มีความเกรงใจ

ไอ้หน้าปลาจวดตัวหนึ่ง เริ่มออกอาการซ่าเกินพิกัด นอกจากการคุย เล่นหัวด้วยกันแล้ว สักพักมันเริ่มลามปาม พยายามเอาผู้โดยสารโดยเฉพาะเพศแม่มาร่วมวงสนทนากับมันด้วย

มันเดินขึ้นหน้าไปบริเวณข้างคนขับ พร้อมกับยื่นหน้าปลาจวดของมันชะโงกไปมองหน้าผู้โดยสารสุภาพสตรีนางหนึ่งที่ยืนตัวสั่นด้วยความกลัว (หรือขยะแขยงไม่ทราบ) ในระยะห่างระหว่างหน้ามันกับหน้าเธอเพียงฝ่ามือเดียว

เมื่อจ้องมองหน้านวลนางนั้นเสร็จแล้ว มันก็เดินกลับมาที่ฝูง พร้อมกับเอ่ย (ในความดังประมาณตะโกน) เข้ากลุ่มว่า “โหย หน้าแม่งหยั่งกะ…ตว์” ผมไม่ทราบว่าเธอคนนั้นคิดอย่างไรเมื่อได้ยินลมตูดที่ออกทางปากของมัน แต่คิดว่าเธอคงทั้งเจ็บ ทั้งโกรธ ทั้งกลัว

รถเมล์แล่นตามทางของมันไปได้อีกพัก พร้อมกับความสนุกสนาน คะนองปากของกลุ่มนักเรียนนักเลงที่ยังคงไม่สร่างซา ไอ้หน้าปลาจวดมันก็เริ่มปีนไปนั่งบริเวณเหล็กกั้นข้างประตูปิดเปิดอัตโนมัติอย่างย่ามใจ

รถเมล์จอดป้ายบริเวณท่าพระ พร้อมกับการจากไปของผู้โดยสารอีกคน ที่หลุดพ้นจากรถเมล์มาคุคันนี้

เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อพี่โชว์เฟอร์สับสวิตซ์ปิดประตูอัตโนมัติ

ประตูสองบานงับเข้าหากันตามหน้าที่อย่างซื่อตรง

พร้อมกับหนีบขาไอ้หน้าปลาจวดที่เสือกทะลึ่งแหย่ขาออกไปข้างนอกตัวถังรถขณะที่ประตูเปิดส่งผู้โดยสาร

ประตูสองบานหนีบไปที่ขาของมันอย่างจัง เสียงร้องด้วยความเจ็บระคนตกใจ ดังขึ้น พร้อมกับเสียงอื้ออึงทำนองกลั้นหัวเราะของผู้โดยสารอีกหลายสิบที่ยังอยู่บนรถ … รวมทั้งผมด้วย

“เฮ้ยๆ พวกมึงอย่ามัวแต่ยืนดูดิ ช่วยกูด้วย”

ไอ้หน้าปลาจวดเริ่มสงเสียงขอความช่วยเหลือจากญาติมิตรมัน

“กูจะไปช่วยมึงได้ไงวะ นู่น มึงบอกพี่คนขับนู่น”

ไม่รู้ว่ามันก็สะใจเหมือนกันที่เห็นเพื่อนมันตกอยู่ในสภาพนั้นหรือไม่

“บอกให้กูหน่อยดิ กูไม่กล้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”

ไอ้ฟายเอ๊ยเมื่อกี้มึงยังซ่าอยู่เลย เสือกไม่กล้าซะแล้ว (ผมคิดในใจ)

พี่คนขับเหมือนจงใจจะสั่งสอนมัน เลยพยายามทำหูทวนลม ไม่ได้ยินเสียงร้องและเสียงขอความช่วยเหลือจากมัน

รถเมล์วิ่งหนีบขามันไป พร้อมเสียงโหยหวน จากท่าพระ สู่บางปะแก้ว โชคร้ายของมันด้วยที่ระหว่างทางนั้น ไม่มีใครขึ้นและลงพอที่จะมีจังหวะเปิดประตูคลายขามันได้เลย

เมื่อรถเทียบท่าบางปะแก้ว ผมและผู้โดยสารอีกจำนวนหนึ่งก็กดกริ่งลง ประตูอัตโนมัติมหากาฬจึงได้ฤกษ์เปิดขึ้น ผ่อนคลายให้มันได้อิสรภาพในแข้งขาของมันกลับคืนไป

ผมเดินลงรถเมล์อย่างที่รู้สึกแตกต่างจากตอนที่พวกมันขึ้นมาใหม่ๆยิ่งนัก

และยิ่งรู้สึกดีกว่าเก่าหลายเท่าเมื่อผมมองย้อนกลับไปบนรถเมล์คันที่ผมเพิ่งลงมาเมื่อกี้

และเห็นหน้าของสุภาพสตรีคนที่พวกมันนิยามใบหน้าไว้อย่างหยาบคายและทุเรศที่สุด

เธอยิ้มอย่างสะใจ

เหมือนผู้ชนะอย่างไรอย่างนั้น

แค่นี้ก็เพียงพอแล้วครับ ที่จะถือว่าวันนั้นเป็น “วันอัศจรรย์ของผม”