อาลัยสามัญชน ผู้ยิ่งใหญ่

"ชีวิต ปลิดปลิว ง่ายนัก รู้จัก เพียงครู่ จู่หาย เดี๋ยวอยู่ เดี๋ยวลับ วางวาย กลับกลาย คืนสู่ ผืนดิน อำลา ลาลับ ลาแล้ว เรือแจว ลำน้อย คอยฝั่ง ลาลับ อับปาง ลำพัง ความหลัง ฝังอยู่ ในใจ น้อมส่ง วิญญาณ พานพบ ประสบ ร่มเย็น เห็นวิถี สมค่า คุณงาม ความดี ทวี พรทอง คำใบ" วันนี้เป็นอีกวันที่ผมรู้สึกหดหู่กับข่าวร้ายรับยามเย็นเมื่อก้าวเข้าประตูบ้าน เปิดอินเทอร์เน็ต พร้อมดูข่าวยามเย็นกับหญิงผู้เป็นแม่ เสียงผู้ประกาศข่าวกำลังนำสาร สู่ผม…สารที่ผมไม่อยากให้เกิด ถึงเกิดก็ยากที่จะยอมรับ ข่าวการจากไปของอาจารย์ที่เคารพรักท่านหนึ่ง แม้ผมจะเคยได้สนทนากับท่านนับคำได้ เจอท่านนับครั้งได้ และแม้ท่านจะใช้เวลาอยู่นานในการนึกถึงชื่อของผม ยามเมื่อได้เจอกันครั้งสุดท้าย ในงานวันรับปริญญาของผมที่ธรรมศาสตร์ ต้นสิงหาปีนี้ อาจารย์จากไปด้วยความปัจจุบันทันด่วน เกินกว่าที่ญาติสนิทมิตรสหาย รวมทั้งลูกศิษย์ลูกหา ไม่ว่าจะชั้นใกล้ หรือไกลห่างอย่างผมจะทำใจรับได้…ด้วยวัยเพียงห้าสิบห้าปี ความสมถะ เรียบง่าย รอยยิ้มที่เป็นกันเอง หัวจิตหัวใจของศิลปิน ความมุ่งมั่นมาดมั่นในงานที่รับผิดชอบ และผลงานที่ประจักษ์ เป็นสิ่งที่ทำให้ผมประทับใจ และชื่นชมในตัวท่านนับแต่ครั้งแรกที่ได้สัมผัส ท่านจากไปด้วยอุบัติเหตุ อุบัติเหตุที่เกิดจากความประมาทของผู้ที่อยู่หลังพวงมาลัย พวงมาลัยที่บังคับรถขนส่งประจำทางสายสามสิบ…ที่เบรคแตก ตรงแยกเกียกกาย เขาคงไม่รู้หรอกว่า ความไม่ระมัดระวังในการตรวจสอบสภาพรถก่อนนำออกปฏิบัติงาน เพียงแค่ครั้งเดียวของเขา…ได้พรากอะไรไปจากโลกใบนี้บ้าง แม้ว่าความตายจะเป็นสัจจะข้อหนึ่งที่มนุษย์ต้องยอมรับ แต่อาการจากไปของอาจารย์ก็ยากยิ่งที่จะทำใจรับได้ อาจารย์ป๋วยเคยกล่าวไว้ใน “คุณภาพแห่งชีวิต ปฏิทินแห่งความหวัง : จากครรภ์มารดาถึงเชิงตะกอน”ว่า ท่านไม่อยากตายแบบโง่ๆ และหนึ่งในการแบบโง่ๆของท่านคือ “อุบัติเหตุรถยนต์” ความตายแบบโง่ๆ ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าในสังคมนี้ แต่จะเรียกร้องอะไรได้เล่า… แม้อาจารย์จะจากไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ แต่ผลงานของอาจารย์จะยังอยู่คู่ปฐพีดินเมืองไทยไปตราบนานเท่านาน ขออาราธนาคุณพระศรีรัตนตรัย และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายปวง ในสากลโลก โปรดนำพาดวงวิญญาณของอาจารย์ไปสู่สัมปรายภพ ด้วยอาการสุข สงบ สดใส สมกับคุณงามความดี และผลงานที่ท่านได้สะสมมาตลอดชีวิตอันเรียบง่ายของท่าน อีกหนึ่งในนิยามสามัญชน ผู้ยิ่งใหญ่ของผม “ทวีพร ทองคำใบ”